Ik herinner me nog goed dat we met z'n zessen in de bruine Volvo stationwagon zaten onderweg naar Frankrijk. Mijn ouders voorin en mijn twee zussen, mijn broertje en ik achterin. In de achterbak had mijn moeder een soort geul vrijgemaakt waar we om beurten overdwars liggend, al Donald Duck lezend, onze benen konden strekken. De doorgebrachte minuten op deze felbegeerde plek werden zorgvuldig ge-timet en de wissels verliepen niet altijd zonder woordenwisseling.
De vakantie snoepzak was al leeg voor we de grens met België over waren, op het dashboard lagen witte bolletjes met zwetende kaasplakken voor de lunch en het cassette bandje van Paul Simon's Graceland werd steeds opnieuw vol enthousiasme afgespeeld en mee geneuried terwijl mijn ouders hun Gladstones in het overvolle asbakje uitdrukten.
Eenmaal aangekomen bij "de overbruggingscamping" aten we steevast chili con carne, voor vertrek van huis door mijn moeder klaargemaakt. Na zo'n dag over de Route de Soleil heb je nou eenmaal geen zin meer om te koken. Ik heb de keuze voor dit bonengerecht altijd bijzonder gevonden, vooral omdat we de nacht met zijn zessen in één tent doorbrachten.
De volgende dag werd het cassettebandje verwisseld voor die van een panfluit ensemble dat we het jaar ervoor op een Frans pleintje hadden zien optreden en gingen we vol goed moed op pad naar "de eindcamping".
De eindcamping werd elk jaar rond februari zorgvuldig geselecteerd door het hele gezin. Om beurten bogen we ons over de ACSI gids en wij als kinderen bladerden al snel door naar de campings met zwembad, waterglijbaan en een pingpongtafel. De ingrediënten voor een waar vakantieparadijs als je acht bent.
Eenmaal aangekomen op de eindcamping werd de vouwwagen weer opengeklapt. De kampeertafel en klapstoelen werden geïnstalleerd, de inmiddels ontdooide koelelementen werden naar de grote vriezer bij de camping receptie gebracht en de kurk ging van de fles. De vakantie was begonnen.
Toen ik klein was, was de reis altijd een middel om op locatie eindelijk van de vakantie te kunnen genieten. Het avontuur begon zodra ik ons kampeervak verliet; kikkers vangen bij het stroompje en al liggend in het gras kijken hoe de eekhoorns tussen de boomtoppen heen en weer sprongen. Gekleurde stenen en hagedissen zoeken en lekker dwalen langs de beboste randen van het kampeerterrein. 's Avonds gezellig samen BBQ-en en compleet voldaan in slaap vallen met het geluid van krekels en alleen een dun laagje stof tussen mij en de sterrenhemel. Ik was de waterglijbaan al lang vergeten.
Nee, we stonden niet alleen op de camping, en ja, de eigenaren van de tenten om ons heen keken 's ochtends een beetje vermoeid uit de ogen vanwege het gesnurk van mijn vader. Maar we genoten enorm van het buiten zijn en het slapen in een tent omgeven door natuur.
We hadden ons eigen kleine eiland in de buitenlucht, met ruimte voor nieuwe vrienden, gezellige borrels, ontdekkingstochten en kampvuur verhalen.
Zo'n eiland is eigenlijk een perfecte manier om op vakantie te gaan in nieuwe stijl. En dan heb ik het niet over de Franse camping municipale, maar over kamperen op plekken midden in de natuur. Weg van de bewoonde wereld, met een groep gelijkgestemden - het liefst zonder snurkers.
Nou is er niks mis met een Volvo stationwagon, maar om echt van de gebaande paden te gaan, reis ik tegenwoordig liever in een Landcruiser. En het liefst met een paar 4x4's in de achteruitkijkspiegel op weg naar de volgende bijzondere plek in Polen, Roemenië, Oekraïne of de Balkan.
Ieder in z'n eigen vakantiebubbel in een terreinwagen, onderweg genieten van mooie uitzichten en 's avonds lekker eten en met z'n allen rond het kampvuur. Tentjes geparkeerd in de vrije natuur en 's ochtends een ongeëvenaard mooi uitzicht terwijl de zon over de heuvels kruipt.
Geen muren, geen meutes. Dat is wat mij betreft een vakantie in nieuwe stijl.
